bilinir ki bir filmin iki vurucu noktası vardır birisi başı ikincisi sonu. [[bunun içine ah belinda da dahil]] lakin osman konuk yazgımızın filminin reji koltuğuna oturduğunda ne ilk sahne ne son sahne gözetmemiş ve aykırı bir biçimde ikinci sekansta[[dizede]] tüm izleyenlere sürprizini açık etmiştir. bundan şunu anlıyoruz ki osman konuk hollywood filmlerine mesafelidir, klişelere mesafelidir, aldatmacalı alengirli sonlara mesafeledir.
lakin karanlıkta çırpınan hayatımıza yerlerde sürünen hayatımıza ışık tutmaya/el vermeye ya da daha iddialı bir ifadeyle hayatımızın karanlık yerlerinde deniz feneri olmaya namzet dizeler yazmaktadır. ki ''kendi en yükseğinden itilince herkes incinir'' gibi müthiş bir kahramana sahip bir filmden de bu beklenir.
sekanslar çoğaldıkça anlıyoruz ki bu osman konuk şiiri hünerli bir devinim, afili bir isyandır. tüm çirkinliklerimizi bakın ben ne kadar güzelim şeklinde gözümüze sokmaya çalışan alegorik betimlemeler karşında herkese benden şiiri aksi istikamette hızla giden bir jettir. yani demem o ki tüm çirkinliklerimizi yüksek perdeden kulağımıza bağıyor bu şiir. yoldan geçenleri çeviriyor, işaret ediyor, işaret ediyor ve klimasını kapatıp birazcık sıcak olsun evin içi nolacak canım desin istiyor. ama kimse demiyor.
osman konuk kırık kalan plakları onarmada usta tamircilerin sonuncusu gibidir şiirde. dolayısı ile şiiri yalnızdır, şiiri ustadır, şiiri değerlidir. değerlidir çünkü size hayatta dinleme şansınız olmayan sesler sunar. kıymet bilip kulak kabartırsanız o ordadır. [[gerçi kıymet vermenin hüner sayıldığı bir çağdayız değil mi]]neticede siz bakmasanız da duymasanız da o ordadır. ve söyledikleri ile hayatımıza çivi gibi nağmeler göndermektedir.
biri bana söylesin
geldiysem ordaysam gerçekten
bitirelim şu işi
herkese benden
...
