önce anadolu lisesine gider bu kişilik, arkadaşlarının bazılarının sırf özel derse, ıvıra zıvıra verdiği para ile onlar ailecek geçinmektedirler, bunu farkeder. servise binemez hava iyiyse yürür, soğuksa dolmuşa biner, yemekhanede yemek yiyemez püsküüt yer, beden eğitimi dersinde adidas değil pazardan aldığı eşofmanları giyer. bunları gördükçe hırs yapar, okumalıyım hayat standartlarımı yükseltmeliyim der.
daha sonra zar zor bi dersaneye gider, sınava girer, alır iyice bi puan. başka şehirde okuyacak parası yoksa puanı ankara'da istanbul'daki iyi okullara yetse dahi kendi şehrinde kalır. burs alır yol parası, yemek parası yapar. başka bişey yapamaz zaten, kız arkadaşının olması bile lükstür onun için, "ya tatlım hiç bişey yapamıyoruz seninle, bak ayşe ile ahmet tatile gitmişler" cümlesini işitir, gururuna dokunur, üzülür. "keşke daha çok çalışsaydım gitseydim bi vakıf üniversitesine iyi de burs alırdım rahat ederdim" diye düşünür. ama belki de odası bile yoktur ders çalışacak, evde hasta ninesi vardır, devamlı huzursuzluk, geçim sıkıntısı vardır evinde. daha sonra staj zamanı gelir, zar zor sınıfı geçenler amcaları dayıları sayesinde sağlam şirketlerde staj yaparken o neresi olursa oraya gider.
çok sayıda örnek vardır böyle, bu ülkede.
neyse, bıkmadan yılmadan çalışmak lazım, elbet sarfedilen emeğin karşılığı alınır...
