bitmez sanılan zamanların inadına umudu tükketiğim günlerde yüreğim.. umut neydi diye sorar durur kendi kendine, neydi bu kadar güçlü olmaya zorlayan insanı neden hep bir savaş neden hep bir yarış... aynı percereden bakarken neden aynı şeyleri göremez olduk. insanlar üzgünken kahkalar atar kendi ben merkezciliğimize kaplıdık gitik. Neden mutsuz olduk anlıyamadık ... açık değilmi nedenler umudu tükettik yaşamı değerli kılan yegane olguyu yalnızlıklara mahkum ettik kendimizi.... çareziliğe sustuklarımı çığ oldu altından kaldık... daralan düşünceler, anlamsızlaşan bakışlar.. huzursuz bir ruh umutsuz bir insan..
