açık açık söylenemeyen bir şey var, bütün o sinirden gerilmiş, dokunsan çığlık çığlığa ortalığı birbirine katan simaların ardında muhteşem bir riyakarlık, iki yüzlülük yatıyor. kürt açılımı diyerek yapılmaya çalışılan şeyler yıllardır kendilerini solcu, demokrasi havarisi, bu devletin kurucu unsurları olarak tanımlayanların yanlarına gelen kürtlere söyledikleri şeylerden ibaret. herhangi bir kürde "evet, kürtçe konuşmanız gerekiyor, ama bu emperyalissst.." diye başlayan cümleler kuran dangalak takımı bugün orak ve çekiçleriyle hazır kıta "bölücülük" türküleri okuyorlar. Niye? çünkü böyle bir açılımı bu "takunyalı" takımının yapıyor olması hiç işlerine gelmiyor. ancak böyle bir açılımı yapmak için bu zerzevatın asla sahip olamayacakları bir cesarete ve metanete sahip olması, daha da önemlisi bu topraklarda yaşayan insanlara itimadının olması gerek. Ama yok, onlar boş sokaklarda özgürlük naraları atmak, üniversite kantinlerinde emperyalizm eleştirileri yapmak, plazalarda iş bağlamakla ve bu milletin ciğerine işleyen problemleri kendi işlerine yarayacak şekilde kullanmakla meşguller.
hani nerede o vicdanı paçalarından akan ece temelkuran hanfendi? hiç sesi çıkmıyor? iş gücü bir ihtilalin nasıl yaralar bıraktığını anlatmakla geçiyor, ne o yaraları iyileştirmek için bir adım atar ne de o adımı atanlara müsaade eder; zira onun varlık sebebi o ihtilalin açtığı yaralardır. o yaralar olmadan ne yazabilir ki? güneydoğuya gidip çocukların başlarını okşamayı, onları bu hale getiren insanlara lanet okumayı çok sever ama onları bu halden kurtarmaya çalışanlar "takunyalı" olduğu için sessiz sessiz oturur. haysiyet sahibi olmakla haysiyet sahibi kalmak arasında ciddi farklar var tabi.
yine söyleyeyim, bugün burada bu açılımla yapılmak istenen şeylere çeneleridnen salyalar akıtarak çemkirenler bu millete faydası olacak bir iş yapabilecek kalibrede değiller ve olamayacaklar. zaten öyle bir niyetleri olduğunu da zannetmiyorum.
