aptal saptal insandır, boş beleş adamdır, keyfin tadını bilmeyen, tatsız tuzsuz bir adamdır.
tanımların şahı, açıklamaların ilahı geliyor şimdi;
dindar ile kıyaslanan ateist her zaman yanlış anlaşılmıştır. çünkü,
dinarın etrafında, dinin çizdiği bir sınır vardır. mesela bunu bir kavanoz olarak düşünelim.
dindar bu kavanozun içinden hiçbir şekilde çıkamaz. lakin, bu kavanozdan etrafa bakmaya çalıştığında
etrafı buğulu, kırık ve olduğundan farklı görür. kendisi farkına varmasa, öyle olmadığını iddia etse bile,
dindar insan ateist insana imrenerek bakar. çünkü, kendisinda olan sınırlamalar, ateist adamda yoktur.
böylelikle onun başıboş bir dağ keçisi kıvamında ordan oraya zıpladığını, bir an bile yerinde durmadan
var olmuşluğun tüm nimetlerinden sınırsızca yararlandığını sanır. bu tamanen kavanoz içinde olmanın,
emredilen sınırların bir ilüzyonudur.
şöyle düşün baboli,
ateist adam demiş ki, "bu hayat ne boktan mınakoym! bu hayatın bir anlamı yok, bu hayatın bir amacı olamaz, sadece var olduk, ve öleceğiz, ve yok olacağız, ve biteceğiz, ölümden sonrası yok!" bunu demiş bir adamın
sen dünyada gününü gün ettiğini, karıya kıza durmadan çaktığını, şişenin dibinde balık olduğunu sanıyor, ve
bunlardan sınırsız bir zevk aldığını tahayyül ediyorsan, orda bi dur.
günümüzde bir ateistle bir dindar arasında çok fark yoktur. çevrene bakman yeterlidir bunu görmek için.
lakin, bu dindarlar ölümün bir yok oluş olduğunu kabullenemedikleri için, kimliklerinin bir hanesinde
din hanesinde mensup oldukları din yazılıdır.
ayrıca,
önce hayatın keyfinin ne olduğunu sormak lazım, hayatta insana ne zevk verir, içini kabartır?
benim ilk aklıma gelen ibadetin huşusu! öyle kuvvetli bir hazdır ki, seni göğe yükseltir, ordan yerin dibine bile sokabilir. peygamber ali, sırtına ok saplandığında oku çıkarmaları için önce namaza durmuş. kendisi namazdayken oku çıkarmalarını istemiş. işte böyle bir tatmindir ibadet hali.
sen ateistsen, ilk olarak ibadetin huşusundan vaz geçmelisin. bu da kolay birşey değil.
diğeri, dua! bir insan duadan nasıl vaz geçer! nasıl lan! elini açıyorsun, istiyorsun, kesinlikle
reddetmeyen biri var yukarda. her türlü kötülüğü yap; ama o hep affeder. her türlü şeyi iste
o hep verir.
sen ateistsen, herhangi bir bağışlanma mekanizmasına dahil olmuyorsun. yaptığın şeyler, senle beraber
ölümüne kadar geliyor. bu bir insan için büyük bir yüktür. dindar adam dizlerini büküp af diler,
ruhunu temizler, hacca gider vesaire. ateist adam, adımlarını çok temkinli atmalı, çünkü geri dönüşü yok.
ha dersen sen, "la olüm biz cehennemden korktuğumuz için ya da allah'a olan saygımız sevgimizden dolayı
yaptığımız kötülüklerin bağışlanmasını istiyoruz." ben de sana derim ki, allah'ın yarattığı kulu sevmeden,
ona saygı duymadan, allah seni cennetine koymayacaktır. af dilemen allah içinse, senin birebir temas halinde olduğun, kötülüğünle acı verdiğin adam senin hiç de sikinde değil! böyle saçmalık olmaz. velasıl, ateist adam
sorumluluk sahibidir.
başkan ölçemezsin ki zevkini. hani "akıt lan bu gün ne kadar zevk aldın!" dersem, nasıl şeyedeceksin ki!
ben de sana sorarım o zaman,
sokakta karşına çıkan aklını yitirmiş güzel insanlardan daha çok mu zevk aldığını sanıyorsun?
