tip 1 türü ile 7 yaşında tanışmış olduğum hastalık.12 yılı deviricez birlikte. lakin pek hoş bir ilişkimiz olduğu söylenemez. küçükken akıllımıymışım neymişim, doktorlar, ailem ne derse yapmışım. uymuşum diyetime baya. ortaokul dönemi cozuttuğum dönemdir işte. ne kek bırakırdım, ne meyve suyu. iki tenefüs arka arkaya yerdim bunları. neyime güvenip yaptığım da meçhul. gözümün bozulması da tam o döneme tekabul eder. bir baktım miyop olmuşum. önceden gittiğim kontrolleri de boşvermeye başladım. tek avantajı sağlıkçı bir ailede olmam. o yönden biraz dengelemeye çalışıyordum. lisede artık ne diyabet tanıdım, ne kontrol. bir de endişelenme namına da bir şey yok lan. güllük gülüstanlıktı hayat. şekerim mi yüksek, tak, insulinimi yapardım. ki aslında olmaması gereken bir şey bu. kan şekerindeki iniş çıkışlar tahmin edildiğinden de fazla zarar vermekte. lise bittiğinde bir hayli bozulmuştu gözüm. miyopla kanka modundayım zaten. kontrollere de gitmiyorum. korktuğumdan olsa gerek. bu entryi neden girdim. yaklaşık 2 saat önce ölçtüğüm şekerim 120 iken, bir tabak karpuz yediğimden kendisi 260'a çıkmış. ondan girdim. şerefsizsin diyabet, haberin olsun.
ayrıca diyabetlilere tavsiyem şudur ki akıllı olun, uyun. kontrollere koşun, sevgiliye koşar gibi.*
