başkalarının onun varlığına katlanabilmesinin tek sebebinin onlara sağladığı yararlar olduğunu hüzünlenerek fark ettiğimiz kahraman.
huzursuz edici rüyalarımdan kalkıyorum her sabah ve kocaman bir böcek olduğumu fark ediyorum. "ne olmuşum ben böyle?" diye sorgulamıyorum da kendimi artık. her gün aynı tantana. artık odamda, karyolanın altına tüneyen bir böcek olmaya alıştırdım kendimi. ama biliyorum ki o odada biraz daha hiçbir şey yapmadan, etrafımdaki insanları memnun etmeden yaşarsam sonunda ben de bir gün samsa'yla aynı sonu paylaşacağım.
bir yandan da şunu düşünmeden edemiyorum. samsa böcek bedeninde bir insan ruhu taşırdı, ama sanırım ben insan bedeninde bir böcek ruhu taşıyorum. durumum çok daha acınası...
