sevgili sözlük,sanırım ben platonik aşkların kadınıyım. her geçen saniye bana onu hatırlatıyor. "allahım sen canımı alda kurtulayım" diyorum ama öldürmeyen allah öldürmüyor işte. platonik platonik patonik! ay platonik işte.
o beni sevemez ki, sevdiğimi bile söyleyemedim. "keşke hiç hissetmeseydim bunu" dedim.
neden bu kadar utangacım bilmiyorum, şimdi öyle bi'şey ki bu bir yandan deli gibi haykırmak istersin diğer yandan korkar susarsın.
lanet ediyorum kendime, acıyorum bir yandanda.
derdimi, aşkımı, içimi dökebileceğim bi'arkadaşım bile yok.okadar yalnızım ki...
sonra okkalı bir küfür savuruyorum kendime,hissettiğim şeye,git gide üşüyorum.
yazar burada ağlar, ekle tuşuna basar ve çeker gider.
