ben bunları (bkz: boslukta suzulen) adlı sözlükçüye yazdım.
bir gece uyanıp ciddi ciddi bunları düşündüm...
en son uzanıp insanlara söyleyecek hiçbir şeyim olmadığını düşünüyordum ve evet en son söylediğim şeylerden biri buydu. şimdiyse belki benim de söyleyecek şeylerim var deyip aslında bu doğru kişi mi yanlış kişi mi düşünmeden yazıyorum. tıpkı son anlarında sevdiklerinin yanında ölemeyecek olan kişinin yanında olan bir yabancının gözlerine bakıp son nefesinde bir kaç kelime geveleyip son nefesini dahi boşuna geçirmek istemeyişine benzer.
diyeceğim şudur ki kendime kızgınım. çok şeye kızgınım.çok insana ama -ben ancak kendime kızgın olabilirim deyip başkalarına kızmayı bırakmayı deniyorum.içrede çok kızgınım dünyaya burada sıkışmış oluşumuza ve kafamızda salt olaylar kurup bunları yaşamaya.. dünyaya geldik ve istediğimiz meyveyi koparmak bizim talihimiz.
ben küçük odamda oturmuş zihnimin her şeyi anlamsızlaştırma yoluna gidişini izlerken onlar yürüdüler. ben oturmuş kendimi yok etmeye çalışıp kabuklaştırdıgım benliğimi daha da asosyal bir hayata çekip var oluşumu aslında yaratılmış oldugumu unutmaya çalışırken onlar yürüdüler. ve sonuçta ben yerde bittim.
evet o son saniyelre bunları sıgdırmam bile mucize.
