insan kendi kendine dusunur "ya etrafimda bi milyon tane yarrak kurek ama her gun gormek zorunda oldugum adam var. ama sevdiklerim nerde? bu ne bicim hayat ki bizi sevdiklerimizden bile uzaklara surukleyip hic tanimadigi, sevmedigi, sevemeyecegi insanlarin arasina atiyor?" yani bu aslinda cok basit birsey. insan ozgur bir varlik sonucta. ben surda yasamak istiyorum dese yasamamasi icin engel nedir peki? bunun da cevabi cok basit aslinda. belli basli nedenleri vardir, isdir okuldur bilmem nedir. ama neden insan boyle bir yol ayrimina girmek zorunda ki? yani neden okulu yada isi ile sevdikleri arasinda bir secim yapmak zorunda? nedir bizi insan gibi hissettiren? kariyer tutkumuz yada satin alma istegimiz mi? yoksa birileri ile birlikte mutlu olmak mi? buna bir cevap verebiliyorsak neden kendimizle celisiyoruz ki? birileri ile mutlu olma kismi da yalan. insan sanirim kendisini mutsuz etmek yada cevresindekileri huzursuz etmek icin elinden geleni yapiyor. ornek vermek cok kolay. evden bise istediler diyelim almayi unuttunuz. eve gittiginizde birsuru azar sitem isitirsiniz. kimse sitemi agzindan sakinmaz. en ufak seylerden kavga eder insanlar sonra. deger mi? degmez tabi ki ama insanin gururu buna el vermiyor. laf sokmak ezmek istiyor. bu umursanmamazlik duygusunun verdigi agirligi ve hayal kirikligini insana agzindan sactigi salyalarla karsisindakine bulastirip kotu hissettirmek istetiyor. aslinda insan dusunse bir sevdigine kizdigi zaman agzindan cikacagi laflarin karsidakini uzmeye sinirlendirmeye yani kotu hissettirmeye yonelik oldugunu boyle seyler der mi insanlar kavga eder mi? bilmiyorum gercekten. bazen bu dusunce beni sakinlestirebiliyor ama bazen yedigim cok buyuk olunca yetmiyor yutmama. insan sevdigini uzmek istemez demek yanlis o zaman. normal sartlar altinda insana boyle gelir ama sicaklik arttirildiginda bu pek dogru degil.
insan her zaman mutlu olmayi da beklemez. kimi zaman baskasinin acisina uzulebilmek hos gelir insana. baskasi ile kizmak ister. baskasi ile bazen kavga edebilmek bile ister. ama yalnizlik denilen sey kara delik gibidir ki insanin icindeki duygularini icine ceker. sevinmeyi, uzulmeyi, kizmayi, kaybedersiniz. o icinizdekileri yuttukca daha da buyur daha da kuvvetlenir. yalnizligi daha cok hissedersiniz. belli bir kademede hos gelir size bu. iki yuzlu insanlardan kurtulmus gibi hissedersiniz. zaten sizi kimse anlamiyordur. kimseye ihtiyaciniz da yoktur. ama sonra kayip hissedersiniz. bu kayiplik hissinin yada hissizliginin sizi birakmayacaginizdan korkarsiniz gunu gelip sevdiklerinizle kavustugunuz zaman. gun gelip sizi kuruttu zaman bok gibi bir adam olmussunuzdur. onceden yapmayi sevdiginiz hic biseyden zevk almazsiniz. hic bir yere gitmek istemez caniniz. hic birsey yapmadan oturursunuz bok gibi. her saniye sanki aci verir. oysa bu oyle bir aci degil zira aci cekmeyi bile arar olmussunuzdur zaten. sikinti bunalti. hissettiginiz bunlardir artik. zaten sikinti ve bunalti insanin hissedebilecegi en kotu duygulardir bence. cunku bir sebebi yoktur. bir yakinini kaybedersin uzulursun demezsin kendine ben neden uzuluyorum diye. yada patronun bir densizlik yapmistir sinirlenirsin. normal seyler bunlar. zaten benden daha kotu durumda olanlar varken benim boyle kotu hissetmem onlara haksizlik dusuncesi de burda patliyor. isin garibi insanlar bunalimda filan olmaya ozeniyor sanki. benim gordugum gecirdigim kadariyla insan bir duyguya meyilli ise bu duygu bunalimdir. bazi kisiler boyle degil tabi ki. onlara cok ozeniyorum. dusunuyorum cok kendimi ikna etmeye calisiyorum mantik kuruyorum bir suru. kendimi mutlu edemesem de bir can sahibi oldugumu hissetmeye calisiyorum. ama dusunceler karmasiklasiyor. kendi tezlerime bir antitez bulup kendi kendimi got ediyorum. bir cok paradokslar dolasiyor kafamda. hayata dair insanlara dair ve kendime dair birsuru paradoks.
yalnizlik yaninda yabancilasmayi getirir. herseye yabancilasirsiniz. buna uzun bir aciklama yazabilirim zira aklimdakiler beni korkutuyor. dogru olmadiklarina inanmak istiyorum simdilik.
