son gösterimdeki filmi public enemies ertesi farkettim, üzüldüm, iki damla gözyaşı akıttım.
evet lan, bildiğin yaşlanmış adam. her filmini seyrederken elmacık kemiklerine odaklanır iç geçirirdim. bu kez öyle olmadı. gözüm yüzündeki kırışıklıklara takıldı.
bu kez bildiğin somut film şeridi geçti gözümün önünden. ölüm arefesi olandan bahsetmiyorum, konumuz o değil. cry baby filmini düşündüm, kendimle gurur duydum. ağzının dadını o zamandan biliyomuşun lan dedim kendi kendime.
sonra arizona dream vardı, daha bıyıkları yeni terlemiş falan. işte dediydim, hayatımın erkeği. rüyalarıma girerdi adam daha on yaşındayken. sapık değilim. belirteyim. olada bilirim, emin değilim.
hele ki chocolat o filmden sonra bir içim su tabirini tasarruflu kullanmaya karar verdiydim.
iki gündür depresyondayım yeminle. yaşama amacım kalmamış gibi hissediyorum. evlenicektik lan, çocuğumuz olacaktı.
beni babamdan isteyecekti, babam nazlanıp vermeyecekti, sonra senden güzelini mi bulucam damat deyip sarılacaktı, junior johnny'leri parka götürecekti. bütün bunlar memleketimin güzide şehri çorum'da olacaktı.
bir gözaltı kırışıklığın yetti hayallerimi yıkmaya. ağladım çok ağladım. sonra tv'de ashton kutcher filmi gördüm sustum.
allah'ım neler yaratıyorsun yareppim.
