'' çocuk!
sil yüzünden tüm yalanlarını bu şehrin,
topla kalbini cadde cadde, sokak sokak.
kazı ayak izlerini birer birer kıyı kaldırımlarından.
bakma yüzlerine hiç, görme onları.
çocuk, bu kez ağlama. bu kez git. ''
hazan beni yolun sonunda yakaladı.. kalbini kırışımı, sessizce izledim.. herkes bliyordu benim için yeteri kadar iyi değildin. ama benim tüm yapmam gereken, bir özür dilemekti içten.. zamanı geri almak cehennem gibi.. lakin, belki ozaman nasıl olduğunu görebilirim.. oyun, sana bir şans daha vermem gerektiğini söylüyor..
ama artık çok mu geç?
herşey bitti mi?
asla sevemeyeceksin beni..
'' çocuk,
her vedanın ardında bir bekleyeni vardır kimsenin bilmediği..
ve her gözyaşının altında bir dua kimsenin duymadığı..
çevir gökyüzüne başını.
bakma arkana!
daha sert basa basa, daha güçlü!
anlat bu kara şehrin yollarına ak adımlarınla!
gitmek yenilmek değil kazanmak da!
gitmek gitmektir işte.
hepsi bu. ''
ama eminim tüm bunların çökeceğini tahmin etmezdin, hayır etmezdin.. allak bullak ettim kafanı.. köprülerin yakıldı, sıra sende.. biliyorum derler ki; 'bazı şeyleri söylememek, daha iyi olur söylemektense onları..' kafamı karıştırıp duruyor, anlatılan onca şey.. dürüstlüğü seçmeliydin.. zarar verildi..
artık gitsem iyi olucak..
'' yolları, duvarları geç yavaş yavaş..
giderken bu kentten bir piç gibi bırak yalnızlığını..
ve o siyah saçlarını kes yavaş yavaş..
giderken, terk ederken savur yüzüne yalnızlığının..
ve unut ne yaptı sana!
unut neler anlattı.
unut ne varsa vazgeçtiğin!
yüzünde korkularla,
içinde çığlıklarla,
kalbinde simsiyahlar
nereye gidiyorsun?
bu sahte baharlarla,
kıymetsiz dualarla,
utanmaz bir yağmurla
yine mi gidiyorsun? ''
