-bir an önce yaşlanmak istiyorum. yaşlanınca kimse bana akıl veremez, her yaptığım takdir edilir hem de kendimi kimseye güzel, sağlıklı, hayat dolu göstermek zorunda kalmazmışım gibi geliyor. bir erkek arkadaşım olmak orunda olmaz. daha doğrusu böyle bir derdim olmaz.
-erkekler çok acımasız. anlaşamıyorum onlarla. idare etmesini, saman altından su yürütmesini ve kadınsı oyunlar oynamayı bilmiyorum. ilişkilerim yürümüyor bu yüzden. heyecan hissetmiyorum ilişkilerimde. hepsi çok monoton geliyor.
-aceleyle koltuk altımı tıraşlarken iki tarafı da çok derin bir şekilde kestim. kollarımı kaldıramıyorum.
-çok sakarım ve hiçbir şeyi ustalıkla yapamadığımı düşünüyorum. sporda da bu yüzden başarısız olduğumu düşünüyorum.
-çok uzun yıllardı-kendimi bildim bileli- içimde dolduramadığım bir boşlukla yaşıyorum. hiçbir şey doldurmuyor o boşluğu. ne çektiğim aşk acıları, ne asiliklerim, ne öğrenim hayatımda kazandığım başarılar, başarısızlıklar, aşırılıklar, sessizlik, durağanlık ne de çılgınlıklar... gittiğim doktorlar, antidepresanlar, aşırı planlı ya da son derece plansız hareketlerim, titizliğim ya da vurdumduymazlığım; ne alkol, ne sigara, ne ot, ne bok... hiçbiri doldurmuyor...
-beynimin artık çok daha ağır çalıştığını düşünüyorum. hiçbir şeyi aklımda kolay kolay tutamıyorum. ciddi hafıza problemi yaşıyorum.
-kimseyi çok fazla önemsemediğimi düşünsem ve kimseyle -ailem dahil- çok fazla yüzgöz olmaya niyetim olmasa bile insanları çok fazla önemsiyor ve çok fazla kırılıyorum. mutlu olmayı -çok çabalasam da- beceremiyorum, bilmiyorum.
-hayatı değil de bir eskizini yaşıyormuşum gibi. hiçbir şey sahici gelmiyor. ya da ben bir yalan söylemişim de herkes bu yalana inanmış gibi. olamayan bir evrende yaşıyormuşum gibi. kendimi sahici hissetmiyorum.
-kendini çok fazla önemseyen insanları anlayamıyorum. herkes bana aynı ölçüde aciz ve beceriksiz geliyor. bu yüzden hiçbir zaman aşık olamayacak gibi hissediyorum ama çok kolay kanıyorum.
