"anne" ya da "baba" demekten daha büyük bir kabiliyet degildir,
asıl sorun bunu soruna dünüştürecek kadar kabiliyetli olmaktır, adama "sana ne lan ne dersem derim" demezler mi? derler. mesela ben derim, zira benim ne dedigim tamamen "tanrı"yla benim aramda olan bir seydir, sen nasıl olur da tamamen yaratıcıyla kulu arasında olan bir seye karısma hakkını elde ettigini düşünürsün? biri "allah" der, bir digeri cıkar "yaratıcı" der, bir digeri cıkar "tanrı" der, tabi burda önemli olan niyettir, sen "allah" derken bir yandan da ne işler cevirirsin onu da "allah" bilir, ama ben "tanrı" derken senden cok daha iyi bir insan olurum, belki dinin vecibelerini de yerine getiririm peki sonuc ne oldu? sen hem bana karıstığın için, hem de "allah" demek dışında başka bir sey yapmadıgın için "tanrı" seni ona göre degerlendirecektir
ayrıca dayanamıyorum efendim aklıma geliyor işte, asık mahzuni serif'i bilir misin? bir türküsü var, "hey arapca okuyanlar" işte o türküde "allah turkce bilmiyor mu?" mısrası var peki ne demek bu? ben türkce dua ettigimde allah beni anlamayacak mı? tabiki anlayacak, iş böyleyken tamamen aramızda olan bir ilişkiye karışıp "birader bak yanlış yapıyorsun" demeye ne hakkın var? bunun iki komşun konuşurken "ahmet abi bak ama sen ona şunu demiyorsun" demekten hiçbir farkı yok, nasıl o ilişki tamamen o iki komşun arasındaysa, digeri de "tanrı"yla benim aramda.
sonuc olarak kendimizi ilahiyatçı bir kimlikle bir yerlerde gösterirken neye karışıp neye karışamayacağımızı bilmek lazım efendim, hep dinin "tanrı"yla kul arasında oldugunu iddia ederken, demokrasiden, özgürlükten bahsederken ken yaptıklarımıza bir bakmalıyız, "ulan buna karışmaya benim hakkım var mı?" diye bir sormak lazım, işte asıl kabiliyet budur, gel gelelim bu kabiliyetten yoksun olanlar cok efendim cookkk...
