özel birşeydir. sanırım hayatta her daim önlemez bir istekle yapmayı arzuladığım şeylerdendir. üniversite yıllarından itibaren bizim grubun her fotoğrafını çekmekle başladı aslında herşey.
para-pul pek olmadı hayatımda. bu sebeple fotoğrafçılıktaki 'film parası' hep boşa ödenmiş bir şey gibiydi benim için, ya para bana gıcıktı ya ben paraya. fazla para bünyeye zarar zaten
neyse...
işte üniversite yılları boyunca mimarlıkta fotoğraf çekmek hayatımızın bir parçası haline dönmüştü. film ve banyo parasına alışmıştık ki; okulun orta yıllarında -2. yıl oluyor kendisi- dijital fotoğraf makinesi ülkeyi adeta etkisi altına almaya başladı. bende milletin makinesini alıp alıp 'beleş' fotoğraf çekmenin hazzını duymaya başladım (bu beleş'te ne iğrenç kelimedir hani).
sonrasında hp bir dijital makine sahibi oldum.
aslında hikaye çok daha uzun ve böylece sürüp gidiyor. ama hikayenin hiç bir yerinde 'sevgili' ya da 'sevgilinin fotoğrafını çekmek' diye bir ibare yok.
işte sözlük, binlerce fotoğraf çektim ; tamam, hiç birisi profesyonel değildi, ama yinede bu işi sevdiğimin göstergesiydi; bu binlerce foto.
ama bunlardan 'neredeyse' hiç biri doyasıya çekilmiş bir sevgili fotoğrafı değildi. insanın gözlerinin içine bakarak gülümseyen, sen istedin diye saçını havalandıran, öylece boş bakan, sırf sen istedin diye elini beline götüren ya da artistlik bir poz veren sevgili değildi.
onun mutluluğunun pozu ya da 'bak hatırladın mı bunu, o gün sınavdan çok kötü bir not almıştın'ın pozu değildi, hiç bir resim.
sevdiklerim oldu ama hiç biri ile o kadarda 'sevgili' olamadım.
her neyse...
sevgili özeldir sözlük...
sevgilinin resmi daha da özeldir. tarihe düşülen bir not gibidir. bir pozda gülümser sana, sen hep gülüyor bilirsin.
