insan kendisini kuş gibi hissediyor sözlük var ya. sanki orada bırakmışsın gibi organları. ama yok işte sadece bi kağıdı doldurdun o kadar. aslında onunla olan hayallerimizden sadece biriydi bu. o gittikten sonra sadece bana düştü bu görev. sorumluluk almış gibi hissediyorum kendimi. sanki başkalarının organlarını taşıyormuşum gibi hissediyorum. lan organlarımı bağışlamadan önce sigarayı fazla fazla içen ben sanki hala benim değillermiş gibi azaltmaya çalışıyorum. ne biliyim sonra yediklerime dikkat etmem konusunda kendimle anlaştım. alınabilecek tüm organları bağışlayınca insan daha da merak ediyor. görmek isterdim o halimi eeeeööv. gitti lan hepsi böbrek, ilik, ciğer, bağırsak, kornea, kalp vs.. en çok da kalbimi benden teslim alıcak olanı düşünüyorum. çok kırdılar onu üühühüh. cidden lan kalbimi alan kişi birazcık hasarlı bi organ almış olacak orası ayrı. ayrıca diğer arkadaşlar da belirtmişler öldükten sonra pis böcekler kurtlar yiyeceğine insanlara umut olur. bi insanın yaşamasına neden olmak yaşamasını sağlamak ne güzel bi duygu. yani bunu bilicek olmak güzel bi duygu. ben hayatımda kimseyi mutlu edemedim sözlük biliyo musun. hayatta olmadığım zamanlarda bari mutlu edeyim diye de düşündüm. şöyle de düşünüyorum her organım bi kişiyi hayata döndürse 7 organdan 7 kişi eder. o 7 kişinin de ortalama 3 kişi 1. derece akrabası olsa 28 kişi eder. 1 kişinin sayesinde 28 kişi sevincek. bu yüzden de kendimi sorumlu hissediyorum. sözün özü sevgili sözlükçüler ölüm diye bişey var açık. kık diyince gitmeyeceğimiz ne malum. ya da bigün ilik aramayacağımız? bundan dolayı önemli bir şey bu organ bağışı.
