beyaz melek, direk ''bakın ahanda mesaj'' diyordu. fazla didaktikti, bu da filmin içine girmemizi engelliyordu. duygu sömürüsü zaten had safhadaydı ama aynı zamanda, her duygunun altı çiziliydi. tam üzülürken bir cimleyle durum analiz edilip bizim duygular açıklanıor, bizde açığa çıkacak duygu kalmıyordu. izleyiciye düşünecek bir detay kalmıyor, mesaj hazır sunulup armut misali ağza düşüyordu. beyaz melek'in beğenilmeme sebeplerinden bir kaçı da bunlardır.
ama (bkz: güneşi gördüm'ü izledim, karanlığı gördüm)! gene muhteşem kadro, gene duygu, ama sömürülmeden, abartılmadan. fazla gerçek! hatta az bile. daha da anlatsa yeridir. muhteşem bir film, hele iki kardeşin karşılıklı diyaloğu.. o an fondaki siyah ve beyaz duvar. çekim budur, diyalog budur dedirtiyor.
