nostaljik konsepte başarıyla oturtulmuş bir göksel albümü.
'depresyondayım', 'bi seni konuşurum' gibi şarkılarla gündemde iken resmen acı çekiyordum. böyle güzel seslerin böyle gereksiz çalışmalarla seslerini harcamalarına katlanamıyorum be sözlük. ses renginin çok güzel olduğunu, geniş oktavlarda şakıyabileceğini biliyor, 'bu kız ne güzel tsm söyler ulan' diye içleniyordum. sonraları bu konuda gerçekten iyi oldu haberlerini işittim, daha da içlendim. hep bir şeyler bekledim ve sonunda 'mektubumu buldun mu ' adında bir güzellik düştü kucağımıza. hala sevinç ve telaş içindeyim.
üstelik kendisi de yıllarca benimle aynı fikirdeymiş, şöyle diyor bir röportajında:
''Günümüz müziğinde sesimi doya doya kullanamıyordum. Bu albümde mutlu bir kuş gibi şarkılarımı söyledim ve sesimi değerlendirdim.''
