çocuklar düştüklerinde, sokakta oynarkene arkadaşlarıyla kafa kafaya tokuştuklarında, ne bileyim dondurmaları yere düştüklerinde felan ağlarlar..tek hatasız yaptıkları şey de budur zaten..
misal; çükübikcan yere düştü; önce bi surat ekşir, sonra ağızdan 'ı' harfi çıkar..sonra o 'ı' lar sıklaşır ve 'ıııııııaaaaaaaa' (yanına a eklendi) harf yığınları nasıl oluyorsa anne'ye dönüşür.. * ve annelerinin o şefkatli kucaklarını beklerler..
şimdi gelelim işin trajikomik * yanına..o ağlayan bebeler, çocuklar; annelerinden dayak yediklerinde, yine o 'ı' lar 'a' larla buluşup ortaya anne kelimesi çıkar..tabi çocuk da buna şaşırır, bi duraksar, bi mallaşır, bi hareketler bi görecen.. bakar dayak atan kim? anne.. kurtarması beklenen kişi kim? yine anne..işte o an çocuğun suratına bakarsanız; 'aha şimdi harbi zıçtık' ifadesini görebilirsiniz...
1-2 'anne' den sonra çocuk da teslim olur..sadece ağlar..arada hıçkırır felan..
sonra ya gözyaşları yanaklarında kururken uyuyakalır; ya da varsa ablası felan gelir kucağına alıp avutur.. ama çocuk milleti değil mi; yarım saat sonra gelip; 'anneeeaaa su verseneee' diye böğürür..sanki ben yedim bi kamyon zopayı..
