hiç aklınızda yokken, kafanızdan silmişken yarım olduğunuz gerçeğini, bir elmanın iki yarısı misali uyumlu ve mutlu bir çifte rast-geldiğiniz ve moralmen çöktüğünüz andır. yada uzun bir yolculuğa çıkarken arkanızdan el sallayanın, yolculuk dönüşü karşılayanızın olmaması, samimi gelmese de özel günlerde hediye alacağınız yada size hediye alacak kimselerin olmayışı, bu günlerin hiç olmamasını dilediğiniz anlar. kimi zaman bir romanda, şiirde, şarkılarda anlatılan bir aşk hikayesine hiç yaşanmışlığınız yokken bile içlendiğiniz anlar.
kendi halinizde kafanızda sorular, elinizde kitaplar, cebinizde birkaç bozuk para ve gölge misali sizden ayrılmayan yalnızlığınız. işte o gölgenin tek bedene ait olduğunu, üşüdüğünü, aslında hoşnut değil ağlamaklı olduğunu farkedersiniz. mantığın, aklın dışında bir kalbinizin olduğunu, onunda beslenmeye, ilgiye, kullanılmaya ihtiyacı olduğunu hatırlarsınız. bu kısa süre içinde yalnız olduğunuzu, yalnız devam edebileceğinizi sandığınız zamanların aslında kendini kandırmaktan başka birşeye hizmet etmediğini, belkide sevilmeyi gerçekten hakettiğinizi düşünürsünüz. işte bu gibi yalnızlığın gerçek yüzünü ortaya çıkaran anlar, yalnızlığın dayanılmaz boyutlarda tahribat yarattığı zamanlardır.
