çocukluktan beri her sevdiği şeyi/kişiyi kaybetmiş insanın acı veren haklı korkusudur.
çocukken yollarını balkonda beklediğin, yere göğe sığdıramadığın babanın bir gün bırakıp gitmesiyle başlar herşey... eğer bu şekilde savunmasız kalıyorsa bir çocuk sığınmak ister zamanla gençliğine adım attığı vakit... birini çok sevdikten sonra sebepsiz yere yalnız kalıverir aylar sonra yine. bu çok canını yakar ve kaybetmek istemez, uğraşır insan düzelsin diye. gün olur uğraşların karşılık bulur seneler geçer kaybetmemek için her hareketine göz yumduğun adam yine el oluverir. böyle duyguların insanları yeni bir dal ararlar. hep güvenmekten, sığınmaktan vazgeçmeyen ve salt merhamet arayan insanlardır. çünkü çocukken kaybedilen şefkat her insanda aranır.
sözün kısası hep yeni denemelerden yorulan bünye günün birinde yalnızlığıyla yüzleşir. sever onu içten içe...
biri gelir yine son olsun ister gönlü... yaralarını sarsın diye bekler bir köşede... çok sevmek ister onu ömrünü vermek ister ona. kaybederim korkusunu içinden atmak ister. yine cesurca atar adımlarını sonunu görmediği yollara.
söylenebilecek tek şey kalır yeni kalbe... korkuyorum kaybetmekten yaralarım çok derin yara olma bana... ya yarabandı ol yada gör yaralarımı baştan söyle ''ben doktor değilim!'' diye... inan yorgunum, dizlerim tutmuyor. biliyorum sende seveceksin her insan sever. ama cesaret gerekir sevgiye... bir kere daha düşünmeli insan bu mu doğru olan diye? düşün sevgilim benmiyim hayatının eksik parçası? öyleyse gitme. girmesin hayatımıza yenileri, tanımayalım yeni insanlar, sevmeye çalışmalıyım? ne diyorsun? kaderim tersine döner mi sence?
