yaşanan zor anlarla birlikte hepten aranan, özlenen, değer ayrı bir anlaşılan, hergün onu andıkça yanımda hissettiğim canım ablam.
onu tanıdığımdan beri hiçbir derdimi kendi başıma aşmadım, hep bir dayanağım vardı ve bu dayanak oydu. beni tembelliğe alıştırdığını şimdi anlıyorum. hep ona güvenmiştim hayatımdaki zorluklarda. her sorunda ilk anlatabileceğim, danışabileceğim insandı. yaşadığımız en boktan anda bile tek kelimesiyle insanın dertlerini bir kenara atmasını sağlamakta üstüne yoktu. dertleri, üzüntüleri, zaman zaman olan parasızlığı, aşksızlığı, üzüntüleri, yamuk kestiği patatesleri, kıramadığı yumurtayı, kısacası hayatı dert etmez, gününü yaşardı daima. ve hep dolu dolu yaşadı. tek bir kelimesiyle edirne'den istanbul'a gelip dertleşir, içer, gülerdik sabahlara kadar... ömrümün en güzel, en zor, en bitti dediğim günlerinde o vardı bir tek yanımda. birine sinirlenir, dayanamaz onu arar, ana avrat söver, telefonu suratına kapatır ardından gene arardım onu ve şen şakrak, donumuza işeyene kadar gülerdik az önce küfreden ben değilmişim gibi... bizim bile anlayamadığımız bir iletişimimiz vardı. nefes alıp verişimizden anlardık resmen ne demek istediğimizi. güzel olan şeye rağmen hep kahrımı çekmiştir kendisi. hakkını ödeyemem asla...
hala inanılmak istenmese de altı gün sonra vefat edeli bir ayı dolacak eski yazar. rüyalara gelmesi için dualar edilendir.
(bkz: nur içinde yat dostum)
