iyi-kötü, mutlu-mutsuz arası bir şeydir. bu cümleyi sırf tanım olsun diye yazdıktan ne sonra sadede geçebilirim!
içinde bulunduğum duygu durumu.. ne hissedeceğimi bilemiyorum! dünya sonsuz bir hızda dönüyor, insanlar ondan da hızlı değişiyor ve ben durduğum yerden bunu öylece izliyorum.. şaşkın, mutsuz, üzgün, kırgın..
bugün en yakın arkadaşlarımdan birinin nişanındaydım. nişanın olduğunu sabah öğrendim. bir telefon: 'ben bugün nişanlanıyorum. şu saatte. şu saat gibi burda ol ama geç kalma sakın tamam mı?' nasıl yani diyecek oluyorum, bir tek sözcük çıkmıyor önce ağzımdan.. bir sene öncesine kadar osursa haberiniz olan arkadaşınız, bir sene sonra biriyle nişanlanacak olduğunda aynı gün öğreniyorsunuz.. garip! sonra diğerlerini soruyorum, onlara haber vermekse aklına bile gegelmemiş oluyor. benim söyledğim bir kaç ismi arıyor sadece.. akşam oluyor, benim içimde hala bir kırgınlık, bir durgunluk. bir türlü atamıyorum üstümden.. nasıl diyorum ya, nasıl olabilir bu.. işin enteresanı haber verdirdiklerimden biri de daha uyduruk bir bahaneyle nişana gelemeyeceğini söylüyor. diğerininse umrunda dahi olmuyor..
zaman ne pis bir şey! ne iğrenç! nasıl alıp insanları öncesiyle alakası olmayan şeylere çeviriyor.. nasıl bu kadar değişebiliyor her şey? neden herkes bu durumu böylesine 'normalmiş' gibi kabullenirken benim sabahtan beri boğazımda bir düğüm, dokunsalar ağlayacak bir halde, kenarda yüzümde garip ve sahte bir gülümsemeyle oturuyorum..
herkes mi bu kadar çabuk değişiyor? sevgilim..dostlarım.. hayatta değer verdiğim herkes..
yoksa aslında normali bu da, ben mi çok bağlanıyorum, çok fazla anlam yükleyip acı çekiyorum.
