saat sabahın 3 buçuğu,ben vazgeçilmez ritüelim olan film izleme gecelerimi gerçekleştirmiş,biten filmin ardından terden sırılsıklam olduğumu farkedip, rahatlamak için kendimi balkona attım.sokaklar da tıpkı benim gibi yalnızdıar.arada bir geçen araba ve insan sesleriyle biraz hareketlenip, rahatsız gibi oldular ama anladılar ki bu sesler geçiciydi.sonra bir ses duydum.bunun topuklu ayakkabı giymiş bir kadının adımlarına ait olabileciğini düşünüp,başımı cevirip baktığımda sesin, yazın ortasında bile siyah kösele, burnu sivri ayakkabı giymiş bir abazaya ait olduğunu üzülerek anladım.ardından etrafa bakmaya devam ettim,evlere balkonlarına.belki benim gibi bu saatte uyuyamamış,hani belki görürsem kendimi daha az aciz hissederim diye.ama bulamadım.içimden bulamadım derken,ibrahim tatlıses in bulamadım şarkısını da söylemeyi unutmadım.şu an duyduğum tek sey caddedeki kedinin mırıltılarıydı.ne ezik kedi dedim kendime,sonra anladım ki ben bu kediden daha eziktim.o kedi bile birazdan diğer kedilerin yanına gidecekti.ya ben ne yapacaktım? odama gidip uyumaya çalışıp düşüncelere boğulacaktım.
bu da benim şehrimden, mahallemden ve benden bir küçük kesit.
