öfke var bir de.bazen öyle öfkeleniyorum ki bir cinayet işlesem sanki dünyanın en huzurlu insanı olacakmışım gibime geliyor.zaten o cinayetleri zmanın da işleseydim şimdi bu karanlık, ıslak ve pis kokan sokakta olmazdım.gecen çöplerin içinde bulduğum bir kağıt parcasında şöle yazıyordu."komşumun günde 2 kilo et yiyen köpeğine bir müddet baktım." insanlarının kimisinin açlıktan öldüğü, kimisinin açlıktan ölememek için hayasız olduğu şu dünyada bu olay rezaletti.ki 2 kilo eti ortalama 35-40 liraya aldıklarını düşünürsek; bu kadar para veya bu kadar parayla yaptıkları adi işler için en yakınlarını satan, zor zamanlarında bırakıp giden birçok insan tanıyorum.duyguların tarifini unutturacak kadar derin izler bırakan.kafamdan bunlar geçerken ellerimde öfkeden oluşan kasılma ve karıncalanma önce boynuma sonra da adeta beynimin derinliklerine yükseliyor.öyle kızıp, bunalıyorum ki işte o an o köpeğin sahibini, o köpeğe bakan kişiyi ve ve adi menfaatleri için insanları satan o insanlardan herhangi birini çok büyük rahatlıkla öldürebilirim.ancak o zaman sakinleşebilirm.
