aslında ortada hiç birşey yoktu ne ben mezun oluyordum nede bu gün bana mutluluk veriyordu??ama ailem için böyle değildi...
22 haziran saat 2 suları...cüppemi giymiş ve başımda kepimle amfide oturan kalabalığın önünde en ön sırada ayakta duruyorum yanımda yakın duyguları paylaşanlarla..en ön sırada 4 yıl yüzünü gördüğüm hocalarım,arkada annem,kardeşim ve ailem...benden umutlu olan insanlar...gelemeyen ama bu günü dört gözle bekleyen babamı arıyor salonda olmadığını bile bile gözlerim...
konuşma yapıyor hocalar tek tek,yerine gelmeyen vaatleri söylüyorlar,fotoğraf çekiyor birileri,objektife bakmamı söylüyor...
bense ne hissettiğimi bile tam bilmiyorum..karmaşık!!bana verilen emekleri hakkettim mi onu bile bilmiyorum..(belki az suçluluk var içimde)
sonra sahte olan diplomalar veriliyor(mezuniyetim gibi).ve hep beraber kepler atılıyor havaya..sanki hep beraber olacakmışız gibi,yada herzaman çok mutluymuşuz gibi herkes birbirine sarılıyor(sahte insanlar). tören bitiyor ilk annemin yüzüne bakıyorum..geliyor sarılıyor bana,küçükken olan sıcaklığını hissediyorum(bir tek onda o kadar farklı oluyor).ağlıyor...onun dışarıya akan gözyaşları benim içime akıyor(biliyorum ağlarsam daha kötü olcak).tutmasam düşecek gibi kollarımda...
onlar mutlular..bense müsamereye çıkan küçük bir çocuk gibiyim...oyun bitiyor ve oyun kıyafetlerimi öğretmen hemen elimden alıyor,''prenses''liğim bitiyor ve tekrar eski kıyafetlerimi giyiyorum..tekrar külkedisine dönüşüyorum...
