lise çağımızda hepimizin muhakkak yaşadığı ve başkalarına yaşattığı hüzün.
alırsın bir paket winstonu, lm yi, monte carlo* yu -ki bunlarda tam liseli sigarasıdır- gidersin okula. okulun muhakkak arkasında, kıyısında, köşesinde sigara içilecek bir mekan vardır, herkesçe kullanılan. orada sigaranı yakarsın. ama ne tatlı bir sigaradaır o ! paranı zorla birleştirip almışsındır. para üstü bile almassın bakkaldan o derece yani. o sırada elemanlar gelmeye başlar. klasik bir de soru vardır: "sigara var mı?" ne yaparsın çıkartır verirsin birer dal birer dal... sonrası ise felakete gider bir liseli için neredeyse. herkes öğrenir sende sigara olduğunu, arkadaşlar çullanır sana; "bi sigara versene", yarın ödeşiriz,sabah paketimle gelecem" falan filan diye. hatta cebinde sigarası olan bazı ipnelerde gelir ister. bunlarda görülmüştür. neyse okul biter, akşam eve gidersin. uyumana daha 6 saat vakit vardır, pakette ise 2 dal sigara. "hassiktir" deyip birini içersin, sonra diğerini... paketi klasik bir kırma yöntemiyle avuncundan sıkıştırıp atarsın. sonraki hedef babanın sigarası olur. belli etmeyecek kadar içersin ondan. yarını düşünürsün. "parada yok, ne yapcam yarın?" dersin. işte budur sigarasından otlanılan adamın hüznü.
ha bir de bunun tam aksi vardır. paran olmadığı zaman sende aynısını yaparsın. bir nevi ödeşirsin. o zamanda karşı taraf hüzünlenir.
