tanım: sürekli aynı güzergahta dolanmaktan başı beyni bulanmış insanlar.
bugün şahit olduğum insan tipi. başlıkta -leri dedim çünkü iki tane arka arkaya gördüm bundan. gözlemlerime göre bu insanlar bir şekilde hayatımızın merkezinde olmak istiyorlar, hiçbir zaman kenara itmeye, dışlamaya gelmiyorlar. ( ki biz yolcular olaya hiç böyle yaklaşmamıştık.vallaha )bunu da şöyle anladım; ( laf bence de bu kadar dolandırılmamalı, katılıyorum. )
durakta bekliyorum, yani durakta bekleyen insanın otobüse el kaldırması gereksizdir bana göre, durduğu yer itibarı ile zaten amacı belli.otobüs geldi, baktım durmaya niyeti yok şöyle bi el kaldırdım- ki dediğim gibi çok gereksizdi bana göre- ama durmadı. ben 'halbusa ki de boştu." diye düşünedurayım, sonraki otobüs geldi, ben de daha düşünmeyim de, durmayım da dedim.(inşallah mod bu espriden dolayı beni çaylak yapmaz. yaparsa da hakettim.) sonraki otobüste de ön tarafta oturdum, şoför agresif, on dakikalık yol oldu bi sene. durağın birinde bir delikanlı benim demin anlattığım hadiseyi birebir yaşadı. (onu o an en iyi ben anladım. ve kendimden tiksindim. otobüs beni es geçip gittiğinde ben de mi böyle ablak bi surete bürünmüştüm yarabbim. )otobüsteki yaşlı bir beyamca, ( evet beyamca, ne oldu?) şoföre "dursana evladım çocuk binecekti" dedi. ve şoförün üstüne psikopat etiketini yapıştırmama sebep olan cevap o zaman geldi:
- bırak amca yaa, önce elini kaldırmayı öğrensin!
lisede miyiz ulan ne el kaldırması. adam durakta işte ne yapsın daha. "nooolur muhittin bey beni de alın otobüseee" diye tabela mı assın boynuna ne istiyorsun! ( sinirlenmeyelim. öhöm...) yani güzel kardeşim, abicim her ne isen, bırak bu 'kimse benimle ilgilenmiyo' tarzı yaşlı triplerini.gençsin daha.
