kimi zaman samimiyetin boyutunun değişmesidir. kimi zaman gerçekten dozunun farkına varılamayanlar.
inceğiz mağaralarında piknikyedik. yani mağarada piknik yapmıyorduk da mekanın adı öyle idi milli parklar bile o ismi vermiş. her insan evladının yaptığı normal bir piknikti. lakin piknik yapılan arkadaşlar insan evladı değillerdi.
top dereye kaçtı. her zamanki mesele. dereye girmek mümkün değildi. ve bataklıktı derenin kenarı. ama zigon topu almaya ant içmişti. ve topu da derenin üzerinde yakın gibi görünen bir yere konuşlanmıştı. yardım edinde şunu alalım dedi. alamazsın oğlum onu uğraşma gel otur şuraya... tamam ben almaya gidiyorum cevabını verdi ve gitti. çabaladı alamadı. yakındaki yaşlı amcada çabaya müdahil oldu. o zigonu tuttu. zigon kendini aşağı bıraktı topu almaya çalıştı. ama muvaffak olamadılar. nihayetinde amca arkadaşlara seslenelim dedi. zigon seslenme gelmezler dedi. bak şimdi görürsün cevabını aldı. ve amca :
-arkadaşınız boğuluyo yetişin!
+bırak ölsün pezemenk.
-???
+bunların arkadaşın olduğuna emin misin evlat?
(zigonun yüzü kızardı.*)
-koşsanıza çocuk öleceeeeek.
+ona bi şey olmaz hocu bırak yaaa.
++tamam ben geliyorum amca bir bakayım yaa.
en sonunda top kurtarıldı. bir yere koyuldu. ama bahtsız bedevi modunda yaşıyan zigon biraz sonra bi patlama sesiyle sarsıldı. önce anlam veremedi herkes. sonra topun çok önceden kullanılmış lakin güneşin etkisiyle iyice kızmış kömürlerin üstüne bırakıldığı farkedildi. patlamıştı...
