hep önüne arkasına bakacak değil ya insan; yukarılara, her şeyden uzaklara, başka alemlere, simsiyah renklerin içinde bembeyaz ışıltılara, yön gösteren kuyruklu yıldızlara, içinde uzayan boşlukların dolduğu yerlere uzanmanın bakışıdır.
hele hele bir de yatağı döşeği açıkhavaya serdi mi seyrine doyum olmaz gökyüzünün efendim. kafasından ne düşler geçer, gözleri nerelere gider sanki hayal dünyasında gezinir, gecenin altından girer üstünden çıkar. hani o çok merak ettiği gezegenleri, bir yalandan üremiş uzaylıları düşünüp şapırdatır ağzını. efendim kısacası insanoğlunun ücretsiz yaşayabildiği en doğal ve en büyük gece keyfidir.
''herkesin bir yıldızı vardır.'' derler ya gökyüzünde durur yıldızımız onu avcumuza alıp severiz, delicesine dilek tutarız binlercesinin arasında, bazen bizimkisine komşu bir yıldız kayar içimizde petek petek hüzün oluşur, bazan yıldızımız parıl parıl parlar neşeyle büyür göğsümüz sanki, öylesine tatlı bir rüyada hisseder kendini binlerce yıllık yazgısının en parlak objelerine bakarak bu gezegenin sahipleri.
