en tehlikeleli saatlerdir güneşim hafiften kaçıp, havanın kızıllığa saklandığı o saatler. bir temmuz günü, havanın kızıllığı yüzüme yansıyor. birden hayatımın o en yalnız ve birileri tarafından en çok kuşatılmışlık duygusunu yaşıyorum. hava kızıl, güneş gözüküyor ama ne kendine faydası var ne de yeryüzüne. cepte kırışmış, buruşmuş bir soft paketten çıkarılan sigara ağza götürülürken böylesi güzel, huzur vermesi gereken yaz gününün bu olmasını inkar ediyorum.
hava kızıldı, asfalttan yansıyodu yüzüme. hani fiskiyelerin çalıştığı ve sadece sokakta bisiklete binen çocukların sesini meze etmiş akşam yemeği tadında. balkon ışıkları kızıllığa renk katsada.. hazan saatleri bu, nedensiz hüzün, nedensiz gözyaşı.
