çok pisleşti yalnız ev. o değil de 3 tane hamamböceği var tuvalette. ışığı açıyorum hemen korkup kaçışıyolar. haberleri yok ben onlardan daha çok korkuyorum. hatta ben geçen gün bi tanesini ayağımın altına sıkıştırmışım. aklıma geldikçe huylanıyorum. karıncalara berkekettir deyu ses etmedim ama bu gregor samsalar çok oldu artık.
bu arada hakkaten şu an çöp eve doğru ilerliyorum. sakalımda bayağı uzadı. modern dünyada robinson cruse gibi takılıyorum. misal şu saçmalığı yazdığım bilgisayarımın olduğu masada 2 adet boş frutti şişesi, bir adet boş cola şişesi, bir adet boş ayran şişesi, içi çekirdek çöpü dolu bir tabak, içi dün gece çekirdek dolu olmasına rağmen şu an boş olan bir tabak, eski penguen dergileri ve biryığın anlamsız nesne var. mal varlığı beyanı gibi oldu yalnız.
asıl konu şu. insan aşkı acısı çekerken ki benim tam aşk acısı sayılmaz. hissettiklerini zafer peker misali diyememek sayılır. işte bu durumlarda insan ya çok yiyor ya hiç yemiyor. ortası yok. ben 2 haftadır hiç yemiyordum. dün gece çok yemeye başladım. net 5 kilo almışımdır. yukarıda yazılı bulunan mal beyanımın hepsini dün gece tükettim. hatta bir ruffles de yedim ama onun boş paketi şu an kayıp. böcekler bunu da yapmış olamaz.
zormuş yemek yapmayı bilmeyen biri için yalnız yaşamak. 2 haftadır bir şey yemediğim için durum çok hoştu. oysa şimdi kah bir dürümcü, kah bir tostçu arıyorum. doymak bilmiyorum.
aşk acısı da zor bayağı. facebook'ta ikide bir sayfasına bakmak. sebepsiz ağlamak ve cengiz kurtoğlu dinleyip bu kez sebepli ağlamak. dışarı bile çıkamıyorum. çıksam bile cenabet olmadığım halde üzerimde cenabet elektriği ile dolaşıyorum. bir şey yapamadan eve dönüyorum.
bu arada ağlıyorum diyen çoğu insan yalan söylüyordur çünkü ağlayan insan bunu anlatmaz ama ben hakkat ağlıyorum. böyle deyince daha inandırıcı olmadı tabii ama olmuş gibi yapsın okuyan. inansın ya da inanmasın. benden ona ne ayrıca. herkesin bir derdi var içerisinde duruyo. ben de kmiliğim belli olmadığı için birine anlatırmış gibi yapıp sözlüğe anlatıyorum. işte sözlükle dertleşmek dedikleri bu.
ligler başlasa da sabahlara kadar salak futbol programları izlesek. hepsini izliycem. ne varsa kaçırmadan sonuna kadar takip edicem. yoksa bu olayları unutamam. futbol afyonuna teslim edicem kendimi.
asıl o da değil. her paragrafa böyle başladım ama benim de sinirim bozuldu. şunu ve diğerlerini niye yazdım bilmiyorum. ama aşk acısı. insan bir değişik oluyormuş. ben bir bursalı olarak unutayım diye istanbul'a gittim pazar günü. hemi de tercihler zamanı birkaç üniversite gezeyim dedim.
itü makina'ya falan gittim. çıktım binadan tam karşıda onun adının olduğu bir apartman gördüm. o gezi sırasında aklımdan çıkmış haliyle. adını görünce bütün melankoli başa sardı. zehir oldu istanbul.
istiklal'e çıkayım ne menem bi şeymiş öğreneyim dedim. çok inanılmaz bir durum ama ara sokaklardan birinde umut sarıkaya ile uğur gürsoy'u koparaken ve yürürken gördüm. hiç melankolik değillerdi. hele umut sarıkaya hiç mutsuz değildi. gerçi her dakka mutsuz olunmaz. yoksa yaşanmaz tabii ama ben her dakka mutszu olduğum için çok mutlu insanlar gözüme batıyor tabii. hele kendine has bir mutsuzluk tipi olan bir insanı mutlu görmek beni biraz hüzünlendirdi.
istanbul iyi olmuş görmeyeli. insnalr cıvıl cıvıl. binlerce insan. her yer insan. ama görcektiniz ya da görmeyecektiniz bilemem o kadarını. size kalmış. yollarda adeta bir melankolik, adeta bir acı çekmiş aşık, adeta bir yılmaz güney filmi karakteri, adeta bir zafer peker gibi dolaştım. istiklal'de kalabalık içinde yalnızlık durumunu çok net yaşadım.
valla işte böyle boktan bir durumdayım. yardımlarınızı bekliyorum. yakında kanal d haber'de görünebilirim. çöp ev haberlerini en çok o veriyor sanki.
edit: hep aynı şey oluyo. böyle bi başlık zaten var ve yalniz yazdığı için yeni bi başlıkaçmış gibi oldum. bunun yolunu bi ben mi bilmiyorum?
zorunlu tanım: evde yalnız kalma durumu, ergenken en çok istenen şey, hayal,ütopya.
