Kardeşten kardeşe göre değişen ve tek çocukların sırf ayakçılıktan kurtulmak uğruna bir kardeşe sahip olmak istediği görevdir. Küçükken sabahın köründe hep zorla, azarlana azarlana bazen kaba kuvvetle ağlayarak bakkalın yolunu tutmamdan sonra, ben de hep bi kardeşim olsun da rahatlayım diye beklemişimdir. Daha sonra sırf kardeşimin o ekmeği, sütü, gazeteyi sabahın köründe alabilmesini görmek için büyümesini istedim, yıllar geçti bizim oğlan büyüdü fakat olan yine büyük çocuğa oldu bizim ufaklık yaygarayı koparınca, yok o küçüktür yok yolda bişey olur bilmme diye yine iş bana kaldı. Hayatım boyunca bu görevi üstlendim. 5 kere bakkala gidiliyorsa 4 ünde ben gitmek zorunda kaldım. Abi sözünün geçmesi, büyüğe saygı felan eskide kalmış yeni nesil cin gibi valla. Artık yemiyorlar..
