müşteriyle aşırı şekilde ilgilenip, ona bahşiş bıraktırmayı mecbur hissettiren garson tipine denir.
Mekana oturursun yemek söylersin. yemeği masaya kadar ufak garson getirir, masanın önünde onun elinden alıp servisi kendisi yapar. sanki çırağanda yemek yiyoruz aq, altı üstü köşe başı dönercisi. ne bu ayaklar, şekiller, şef garson tripleri. biz alışmışız garsonun elinde tabağı kendimiz almaya. neyse yemek biter çay söylenir, çay masaya geldiğinde neredeyse şekerini atıp karıştıracak manyak. işte bu hareketler sonucunda seni ister istemez bahşiş bırakmaya zorlar. yanında biri olsun olmasın o bahşişi bırakırsın. bir kaç kez başıma geldi, çoğunda bıraktım, ama en son yaşadığımda bırakmamaya karar verdiydim, çünkü yediğin yemek bahşiş bıraktırmayı gerektirecek kadar leziz değil, vedat milörün yediği mönü gelmiyor ki önümüze, sıradan bildiğin yemekler işte. neyse bu sefer kararlıydım, masadan kalktım, arkamı döndüm, o sırada garsonla göz göze geldik. ama ne göz göze gelme, zaten arkada sotede bekliyormuş ibne. sanki adama sövdüm, sanki milyar borcum varmış da vermiyormuşum gibisinden bakıyor. bu durumda ben ne mi yaptım, dayanamadım yine kasanın yanındaki kutuya bahşişi bıraktım. istemeyerekte olsa bıraktım.
ama bu sefer söz verdim kendime, bir dahakinde bırakmıcam aq. o bakışında, yavru kedi kadar masum olsa da yemicem bu numarayı.
