ve ben,
ben yapacak daha önemli bir işim olmadığında, akşama kadar uyurum.
geceler benim nasıl olsa!
uyumaktan daha anlamlı birşey göremedim çoğu zaman.
herkes uyusa, ve herkes ölse, ve hiçkimse
yaşamasa,
yaşamak için anlamlı birşey bulamaz kimse bu hayatta!
ve ben,
ölüme gidemeyecek kadar ölmüşsem,
öldürmüşsem herşeyi ve herkesi,
benliğini yaşama adamış, hayatsızların arasından sıyırmışsam kendimi,
yırtarak tüm benliğimi,
ve ben,
kırmışsam pranga zincirlerimi, ve ağlatmışsam tüm ibadetlerimi,
dualarımı susturmuşsam
acımasızca,
unutturmuşsam kendime,
sevgiyi, saygıyı, kini ve nefreti,
ve özlemi, ve tutkuyu, ihtirası,
ve aşkı,
hayallerim küskün ölümüşse bana,
ben sizin hayat dediğiniz şeyi yaşamıyorum artık!
ölmüşsem ben,
ve en derinlerden çıkmışsam bulutlara,
arşa uzanıp, yıldızlara dokunmuşsam bir akşam üstü ferahlığında,
ensemde hissetmişsem tanrının nefesini, ve meleklerini,
meleklerini almışsam kollarımın altına,
en yükseklerden, bakmışsam yeryüzü denen insanoğlu yuvasına,
çomaklarımı bırakıp kaçmışsam bu yuvanın kokrunç yüzünden,
bir daha dönmek istemem,
yavan kalır ahkamlarım,
sessizliğe karışırım!
sırtımda hayallerimin ölüsünü taşıdığım bir sandık,
sadece gözkapaklarımın ardı ise aydınlık,
açıkken gözlerim, görebildiğim tek şey olmuşsa artık karanlık,
karanlığın bilinemezliği olmuşsam ben artık,
bilinmezlikteki korkularıma esir olmuşsam ben,
her gece biraz daha yudumluyorsam ölümü,
her yudumumda, yüzümü ekşitmeden akıtıyorsam içime,
ruhumun ölüsünü,
her gün, dünden kalan ölü'mü kokluyorsam,
her yarını tekar öldürüyorsam,
ben ölmedim, diyebiliyorsam,
ölmedim ben,
ölemedim halen!
bir bardakta yarım kalmış bir çay gibi hayatım,
kaldığı herden devamım,
soğuk,
bir o kadar tatsız,
arzusuz!
çabam,
sadece bitirmek için olacak...
ve son yudumunu alırken,
dibine çökmüş şeker,
ağzımda beklediğim bir tat bırakacak!
