Babasını gördüm güler zere'nin. yakınlarını ama gözümün önünden gitmeyen babası.. beyaz saçları ile o üzüntü, umutsuzluk, her şeye rağmen dik durabilme azmi... deniz gezmiş, yusuf aslan ve hüseyin inan'ın babaları geldi hemen aklıma. onlarda böyle çocuklarını görebilmek, kurtarabilmek için çaba harcıyorlardı. sonra güler zere'yi düşündüm.. o da deniz gezmiş ve arkadaşları gibi yılmıyordu, oligarşiden korkmuyordu... kendisi ile görüşen yakınlarını kucaklayabiliyordu... evladının, kızının ölüme gidişini bekleyen, izleyen bir baba... yok bir şey soramıyorsun, söyleyemiyorsun... haftada sadece 15 dakika kızını görebilen, yarım yamalak tedaviye bile götürülürken jandarmaların kızını görmesine izin verilmeyen bir babaya ne söyleyebilirsin ki?... üzüntülü gözler ile bakıyorsun işte sadece. için biraz daha kin/öfke doluyor sadece o kadar.
