anneme "anne çikolata al bana çok mutsuzum deprasyodayım ölüyorum vallahi" falan derken beni kronik depresyonumdan çıkarttığını iddia eden bir arkadaşımdan duyduğum cümle. insan bazen fikirsel bazda düşüyor, yuvarlanıyor, yara bere içinde kalıyor, sonra sadece kendisi yardım ederse ayağa kalkabiliyor. ama tek başınayken "düşmeyeceğim" gibi oldukça ısrarengiz bir tavır sergileyemiyor. mutlaka birilerine tutunmak istiyor. o yüzden tutmasaydım düşüyordun bu durumlara cuk oturan bir tabir.
ha ama bunu, kordonda denizle kıyı arasındaki bir arşınlık yerde kısık gözlerle ufka bakarken birisi size yaparsa, sizi sımsıkı tutup itip tekrar çektiğinde söylüyorsa, ayağınızı sağlam basıp gevrek ifadeyi yüze yerleştirip yapan "şakacı" kişiyi de yamacınıza çağırıp sille adını verdiğimiz metodla bir güzel ekleştiriyorsunuz. (bkz: bak bakalim bir daha yapiyorlar mi)
