artık aldığın nefeste bile eski tat yoksa, yaşamak tamamen angaryaya dönüştüyse dudaklardan çıkması muhtemel söz.
sevdiklerin senden önce gider, gidişleri izlemek koyar insana. ama kalanları da kaybetme korkusu daha da çok koyar. öyle çok korkarsın ki yaşamak tattan çok acı verir. "başkaları ölürken yaşamak da neymiş ki?" diye düşünürsün. ama umudun da vardır hani. "belki buradakinden çok daha iyi durumdalardır." dersin. işte bugün canın sıkkındır o zaman, ama yarın daha iyi bir gün doğacaktır belki. bugün yaşamak istemezsin, yarına uyanmak istersin.
ancak şu da vardır ki "çok geç olana kadar yarın asla gelmez".
