sene 1999 falan. arabamız var. peder direksiyon koltuğunda yanında ben çakma bi güneş gözlüğü bulmuşum. ama hava yağmurlu* çocukluk işte senin için fena havalı bişey.
neyse köprüdeyiz... deli trafik var yine her zaman ki gibi yine. yanımızda bir otobüs insanlar üst üste neredeyse kimbilir kaç saattir yoldalardı ve kaç saattir yanındakinin agız ve koltuk altı kokusunu çekiyorlardı ciğerlerine...
+baba şunlara bak yazık vallahi hiç anlamam bu saatte o otobüste ne işleri var. ( tamam salağım )
-10 sene sorna anlarsın.
demişti... klasik ve basit bir cümle tabii o sırada bu sana imkansız geliyor. o araba hep altında olacakmış gibi geliyor insana... 1 sene sonra satıldı bi daha araba yüzü görmedim herhalde. peder 10 sene demişi sanırsam 2 sene ile falan kaçırdı... artık bende o otobüste eciş bücüş seyahat ediyor ve koltuk altımdaki inanılmaz kokuları yanımdakilerin burnuna burnuna sokuyordum. yaşasındı iç içe olmak!
