çocuk iken yaptığım birkaç aptallık vardı.bunlar geldi aklıma birden.nerden geldiğini bilmeden.ben de paylaşmak istedim senle sözlük.
yaptığım ilk aptallık sümüklü bir kıza aşık olmaktı.ince bir isveçliye benziyodu kız valla.gerçekten saçmalıktı.
ikincisi.annem aşağıdan zile bastığında diafonu kullanıp açmak yerine anahtar almadan,üçüncü kattan aşağı inip ordan açmıştım kapıyı.haliyle kapıda kaldık.babamın gelmesini beklemiştik.(that happening happened when ı was just a little boy)
üçüncüsü.lacivert bir sepeti içinde geçirdim çocukluğumu.içinde oynardım oyuncaklarımla oyunumu.
dördüncüsü.anaokulunda iken söylemeye başladığımız,bitmesini istediğim halde bitmeyen ileriki sınıflarda da devam eden,nihayet ikinci sınıfta noktaladığımız bir eylem vardı.bir tekerleme ya da bir ilahi.nerden biliyim şimdi.aynen şöyleydi:
neşeyle yiyeliiiiim
bu güzel yemekleriii
iştahımız bol olsuuuun
yediğimiz kan olsuuuun
hepimize yarasııııın
afiyet olsuuuun
çıkar tahtanın önüne bunu söylerdik.ne salakmışız ya.
edit:aslında sözlük yazarlarının itirafları başlığına da yazabilirdim ama ne bileyim muzurluk olsun diye ben de bi başlık açtım.
