sokak arasında maç yaptığımız çocukluk döneminde sahip olunması en çok mutluluk veren şeylerden birisiydi.
maddi sebeplerden ötürü ekmek alacak paranın olmadığı dönemleri yaşayan bir ailenin çocuğu olmak, ucu paraya dayanan birçok eğlenceyi kısıtlıyordu. bu yüzden bir plastik top almak bile büyük olay haline gelirdi ve arkadaşlara arasında prestij sahibi olunurdu o dönemlerde.
bakkala gidilip filenin içindeki en düzgün topu seçmek için yoğun çaba sarfedilir, yere sektirip havada döndürerek yamuk olup olmadığı anlaşılır, oynarken patlamaması için dikkat edilirdi. patladığında ise büyük bir üzüntü sebebi olmuştur bu nesne.
komşunun bahçesine yada balkonuna kaçan topu isteme olayında ise eğer asabi komşulara sahipseniz birçok kez şu klişeye tanık olunmuştur; keserim topunuzu, gidin başka yerde oynayın!. içinizden saydırırsınız küfürleri, çoğu zaman geri verilir fakat bazı arızalı şahsiyetler gerçekten keserler topları ve leşi çocukların önüne atarlar. bunun bir sebebide çocukların yaramazlıkta sınır tanımayıp mahalle sakinlerinin asabiyet sınırlarını zorlamalarıdır.
bunların hepsi ve daha fazlası biraz önce oturduğum odanın balkonuna kaçan topunu isteyen çocukların endişeli yüzlerini gördükten sonra aklıma geldi. şakasına olsada diyemedim keserim lan topunuzu pöykürmesini, verdim oynasın veletler.
bu da insanın yaşlandığını anladığı anlara bir örnek oluşturuyor galiba.
