tarafımdan şems'e dönüşen karen'lı bölümlerin son hızla atlandıgı ve karen'ın mantık küpü bir ingiliz olarak tasvir edildiği bölümlerinin zevkle okundugu kitap..
--spoiler--
öyküye güzel başlar.
ilerledikçe "olm şimdi bu kızın adı kimya, babası da mevlana gibi bir şahıs, e o zaman şems'e ya da şems gibi birine aşık olması gerek.. kesin o siyahlı adam var ya.." şeklinde düz mantık akıl yürütmeler, "nigel'a tekmeyi basıcak .. bassın.. basmalı" serzenişleri; ahmet ümit'in beyoğlu rapsodisi'nde ortaya çıkardıgı sürpriz katille adamın ağzına sıçmasıyla edinilen paranoya sonucu "katil karen mı acaba lan.. yok ya ahmet ümit tekrarlamaz kendini di mi." sallamalarıyla kitap bitmiştir. bitmiştir ama afedersin bok gibi bitmiştir. sonu çok ortadadır, tasavvufla sote edilmiş sağlam bir polisiye bekleyen -ki çok baba bir konu seçimi- kişiyi çok çok hayalkırıklığına uğratmıştır..
yine de bir ara komiser nevzat ve ali'den dem vurulması okur için hoş bir sürpriz olmuştur.. ayrıyetten ne bu ciddiyet, edebiyat dergisine eleştri mi yazıyorum lan.. (şair burada içinde beliren, cümlenin sonuna -dır/-dir koyma arzusundan çok acayip tiksindiğini söylemye çalışmış.)
--spoiler--
