"rrrrrrrrr" diyerek dolaşıyordu sokaklarda, bir süre takip ettim, kimdi, neyin nesiydi, neden hayata "rrrrrr"'lıyordu, kimler onu bu hale getirmişti, dayanamadım sonunda, gittim yanına sordum; "hocu sen neden rrrrr'lıyosun hayata" diye, cevap veremedi, hüzünle "rrrr"'ladı sadece. bin yıllık bir kadermişcesine bu; gözleri doluydu, ağlamaklıydı, uzaklaştım yanından, tam bu bilinmezliği kabulleniyordum ki, minik bir çocuk bacağımdan çekiştirdi "merak mı ettin gerçekten abey" dedi. "evet" dedim, "bilmek istiyorum", anlattı;
milenyuma girerken geri sayımı zamanında bitirememiş ve "sıfırrrrrrrrr" derken yeni bin yıla başlamış adamdı o. kaderi tıpkı bir köpeğin hırlaması gibi, "rrrrr"'lamaktı her yöne ve herkese, onun için üzüldüm, ama yardımcı olamazdım.
uzaklaştım, kayboldum ufuk çizgisinde, o "rrrrrrrr"'larken herşeye ufak dünyasında.
kimeditacaba : duydum ki sonradan sözlükte yazar olmuş, sevindim onun adına, bir yandan hüzünlenirken sözlük adına.
