2-3 sene öncesi.ağzımdan devrimden başka laf düşmüyordu.birazcık da ergenliğin verdiği coşkunlukla herkesle tartışmaya çalışıyorum.
yine gaza geldiğim bir gün anamla tartışıyoruz.yanımda misafirler ve babaannem var.muhabbete herkes yavaş yavaş katılıyor.bir babaannem susuyor.herkes 'evladım olucak iş değil boş işler bunlar' diyor.hani kalabalıkta bir an sessizlik olur ya aynen öyle bir sessizlik oluyor.ve aradan babaannem hayatın anlamını kavramış bir tavırla uzaklara bakıp bombayı patlatıyor :
'' yimene bak yimene.''
