başka bir şehirde uzun süre kalınca adeta burnumda tüten kokudur. özellikle istanbul dan izmir e dönerken arabanın camını sonuna kadar açtırır meret koku. hafiften hafiften alaybey de hissetmeye başlarsın bu kokuyu. önceleri arabada balık yemiş biri osurmuş gibidir. sonra bayraklı da meles deltasına doğru koku iyiden iyiye keskinleşir artık anlarsın ki bu tuzlu-ekşi-ağır koku dışarıdan geliyordur. izmir e yabancıysan arabanın camını açar 'ıyyy bir yerde kanalizasyon patlamış galiba' dersin. sonraları halkapınar civarında koku arabada tuzlanmış ceset saklanıyor havası verir ki işte o noktada etrafına bakarsan günde ortalama birer defa sıçan 3.5 milyon izmirlinin boklarının körfeze doğru yol aldığı kanalları görebilirsin. ben yanında olsam sana dönüp şöyle derdim welcome to izmir.
ahmet piriştina döneminde tamamen ortadan kaldırılan ancak parasızlıktan arıtmalar yarım çalıştırılınca tekrar oluşmaya başlayan bu bok kokusu aynı zamanda bir izmirli ölçer dir. şöyle ki bu kokudan iğrenip rahatsız olan izmirli gerçek bir izmirli değildir. kokuyu duyunca 'bokuna gurban izmirim' diyerek havayı ciğerlerine dolduranlar ise sapına kadar izmirli , onlar ki kabak çiçeği dolması , onlar ki zeytinyağlı deniz börülcesi, onlar ki ısırgan otlu börektirler.
