her türlü yaşam biçimini şeffaf biçimde ortaya koyuyor. felsefe yok, traş yok. alabildiğine gerçekçi.
gerek otobüsçünün cahitle sibeli "allah kitap tanımamaları" yüzünden kovması olsun, gerek kağıt oynayan adamların milletin karısına kızına gelince azgın, kendi karısına gelince namus bekçisi olması olsun (ki en sevdiğim sahnelerden biridir bu) hepimizin bildiği şeylerden bahsetmiş fatih akın.
filmin sonu da başka türlü olamazdı zaten.
sibel bir çocukla eşini terkedip sevdiği adamla kaçsaydı, yine bir maceraya atılsaydı filmin başında yaptıklarından bir farkı olmazdı.
bu sefer sibelden beklenmeyen birşey yapmalıydı, o yüzden gitmedi.
