Kesinlikle "kalede kaleci var diye şut çekmeyecek miyiz?" meselesi değildir bu. Aslında çok uzun bir hikayedir.
Mantığın ve duyguların amansız bir mücadeleye girer. Ve bu mücadeleyi hep duygular kazanır. Neden mi? Çok basit. Çünkü;
Aklına uyman durumunda mantığının sana vaat ettiği hiçbir şey yoktur. Ama duygularınla hareket edersen ödülün ona karşı aşktan da öte bir şeyler hissettiğin, sana bu yazıyı yazdıran, o şirin gülümsemenin sahibi, güzeller güzelidir. O'dur. Daha doğrusu sana öyle gelir. Çünkü onun bundan haberi bile yoktur. E söyleyemezsin de utanırsın. işte burada da mantık ağır basar.
Mezuniyette o, yan masada otururken, yanına gidip onu dansa kaldıramazsın. Bir türlü gelmek bilmeyen yemeklerden önce önüne kıytırık bir salata gelir. "Ot" yersin peçeteyle ağzının kenarını silersin ama onu dansa kaldıramazsın. Dedim ya, utanırsın. Sonra onun çaktırmadan sevgilisine mesaj attığını görürsün. Bu sana tek kelimeyle "koyar".
Ve bu andan itibaren yine duygular ön plana çıkar, üstünlüğü ele alır. Ama bu kez, duyguların diğerlerinden farklı olarak. "bu iş olmayacak, ben de zavallının tekiyim" duygusudur ki bu duygu seni uhu gibi kokan tırt bir votka içmeye yönlendirir. Sonra lavaboya gidersin. Yüzüne olanca hızla bir avuç su çarparsın. Gözlerin dolar, ağlayamazsın.
Dediğim gibi; duygularla mantığın amansız bir mücadelesidir bu. ikisi de bütün güçleriyle mücadele eder. Sonuçta duygular kazanır. Ama bu savaşta diğerlerinden farklı olarak ortada hiçbir ödül yoktur. Sen onu düşünürsün o ise bir başkasını...
