melis'in konuşmasını, benimle parklarda oynamasını istemek. melis benim en sevdiğim oyuncak bebeğimdi. çok seviyordum onu. o benimle beraber salıncaklarda sallanmalıydı. pembe saçları sallanırken uçuşmalıydı. yanağındaki çiller güneşte parlamalıydı.
annemden bunu gerçekten çok istedim. yetmedi babamdan da istedim.
onlara göre bunun bir yolu yoktu.
ama benim muhteşem çocuk zekama göre vardı: melis'e pil takmak.
evet, evet...
melis'e pil takınca o da benim gibi yemek yiyebilecek, kahkaha atabilecek, benim ona giydirdiğim çiçekli böcekli elbiseler dışında elbiseleri giymek için istek yapabilecekti.
annemden isteğim buydu: melis'in karnını yaracak. içine pilleri yerleştirecek. sonra dikecekti.
annemden istedim ama babam yaptı. gözlerimin önünde beni uyaran bakışlarla ve "Bak düşündüğün gibi olmayacak." gibi sözlerle melisin karnına bıçağı sapladı. karnını bir miktar açtı. içine pilleri koydu. sonra annem geri dikti.
tabi ki de melis canlanmadı. saat 12de falan canlanacağını düşünmüştüm ya da sabah uyanınca.
ama öyle bir şey olmadı.
melis canlanmadı.
hatta o dikiş yelerinden pamukları fırladı zavallının. ama canlanmadı, canlanmadı. sonra da ben uyurken çöpe gitti sanırsam..
ahh ahh..
