vakti zamanında 90 ın üzerinde bildiğim ev sahibimiz vardı. babam o na kalik derdi. bu nedenle ismini hiç öğrenemedim.
evine misafirliğe gittiğimizde sedirdeki yastıkları yere atar kendime ev kurardım. hep tek başıma oynardım.
3 tane kızı vardı hepsinin de yaşı bayağı ilerlemişti. kimse yüzlerine söylemese de aslında evde kalmışlardı. oysa ki ne kadar iyi insanlardı. yaptığım yaramazlıkların hiç birine ses çıkarmazlardı. sonra hepsi de evlendi çocukları oldu.
kalik bazen bize misafirliğe gelirdi. hiç unutmam bir gün annem kuru üzüm pestil ceviz ikram etti. kalik kuru üzümlerin çekirdeklerini ağzıyla adeta en uzağa atma yarışmasındaymış gibi evin dört bir tarafına tükürürdü. annem sesini çıkarmazdı ancak gittiğinde soylene soylene üzüm çekirdeği topladığını görürdük.
sesi hep hırıltılı çıkardı. çok yaşlıydı ve hala günde 2 paket maltepe içerdi. evde hep pencere kenarında otururdu. bir keresinde kendisini dışarıda gördüm. çok uzun boyluymuş meğer gençliğinde nasıldı kim bilir.
kalik sürekli bir şeyler mırıldanırdı. ve arkasından sürekli vay dünya vay derdi. o çocuk aklımla o vay dünya vay derken durur o na bakardım. ne kadar yaşlıydı. başında sürekli 8 köşeli kasket vardı. saçlarını hiç görmedim belki de yoktu.
zamanında neler neler yaşamıştı kim bilir? aşkları olmuş muydu? askerliğini 2,5 yıl mı yapmıştı gerçekten? ölen karısını özlüyor muydu? kızlarının durumuna üzülüyor muydu? hiç bilemedim. hiç soramadım. ama öyle bir vay dünya vay söyleyişi vardı ki anlıyordum aslında yaşamındaki çileyi, çektiği çileleri, şu anki üzüntülerini, karısını özlediğini.....
