ben sana dedim anne. herşey eskisinden daha güzel olacak dedim. demedim mi dedim yeminlen. ama gene de her damla gözyaşını manalı yere akıttın sen. haksız değilsin üzülmekte, ama ben sana dedim anne, benim kardeşim seçilmiş insan dedim. onun yerini dolduracak tek şey benim de olmamamdır dedim. o yoksa bende yokum anne. o varsa sonuna kadar onunlayım ben. sen tanıdığım en iyi annelerden birisin. classmanımdasın benim. sen benim annemsin çünkü. unutma ortaokul lise yıllarımı. seni hep mutlu ettim ben. okuldan her güzel haber geldiğinde eve, her hafta başka bi madalyayla döndüğümde kendimi gururlu ve onurlu hissederdim. ama senin hakkını hissetmezdim o madalyada. kendimi görürdüm sadece onu ben kazandım derdim. sen farklıydın anne. çok zor günler geçirdik hep beraber ama asla sloganımız değişmedi bizim. bir gün her şey çok güzel olacak... birgün her şey bombok olduğunda bile bunu söledik biz. inançlıydık biz anne. onu hiç kaybetmedik. evet arada bi görmemezlikten geldik, hayata kapılıp unuttuk inandığımız şeyleri ama biz tutunmaktan vazgeçmedik birbirimize. sarıldık birbirmize. her ne kadar fiziksel olarak yaklaşamasam da zaman içinde kanım daha çok ısındı sana anne. seni annem olduğun için sevmiyorum. sana bunu söledim hep. kolum kırıktı beni yıkıyordun sana bunu söledim ben. gülmüştün. ne demek istediğmi biliordun anne. sen değil de başka bir kadın olsaydı karşımda belki onu sevmezdim anne. seni her geçen sene daha çok sevdim. ama herkese olduğu gibi sana da bağlanmaktan korktum... hiç bir şey bizi ayıramasa bile ölüm ayırır diye korktum ben anne. sensiz her şeyin garip ve eksik olacağını biliyorum ben. ağlıyorum ben anne. çünkü, iyiki varsın diye. ağlamam bu yüzdendir benim. sevincim içimdeki kovalara sığmaz taşar. bazen sinirimden ağlarım ben. biliyorsun, beni sinirlendirdiğin zamanları. nasıl üzüldüğümü sora pişman olup beni anlamaya çalıştığın anları. biliyorsun anne. gençliğimin nası başımda olduğunu duman duman. biliyorsun... hayata sıkıca tutunmaya çalıştığımı her defasında daha çok güçlendiğimi görüyorsun.ve bende biliyorum ki, sende beni kızın olduğun için sevmiyorsun anne. sende beni ben olduğum için seviyorsun tıpkı benim de seni sen olduğun için sevdiğim gibi. benim her gün daha da olgunlaştığımı görüyorsun anne. benim daha da güçlendiğimi. öldürmeyen acı güçlendirir anne. hepimiz güçleniyoruz ailecek. birbirimize daha çok bağlanıyoruz. güveniyoruz. sanki yeni tanışmış arkadaşlar gibiyiz. bu hastalıktan sonra. nasıl dayanıklı olduğumu gördün anne. ama çok hata yaptım bunu da biliyorsun. her ne kadar senin kızın olsam da ben benim anne. saçma düşüncelerimle kendime has katı kurallarımla benim işte. yapılaşmış bir insan gibiyim. katılaşmışım ben anne. ama bir o kadar yumuşadım ben hayata karşı. önümü daha net görüorum küçükken yaşımdayken karanlık bir dünyada gibiydim. ben insanları tanımaya başlıyorum anne. ben senle yaşamayı seviyorum. seni ben istedim yanımda. iyi de yaptım biliyorum. kendini hazırladığını söyledin ölüme. onun ölümüne... ölecek olan sadece bedenimiz anne. biz hep yaşayacağız. keşke bende bebekken ölseydim. bunca saçmalığı çekmek zorunda kalmazdım. ama demek ki birşeyleri düzeltmem gerek benim anne. belki önce kendimden başlamalıyım ne dersin? benden mükemmel olmamı beklemedin ama iyi bir insan olmamı istedin... hep bunun eğitimini verdin. şu an istediğin kıvama geldim mi bilmiorum. düşünüyorum da artık sadece kardeşimi düşünüyorum. üzgünüm anne ama ben onu senden daha çok seviyorum. bunu sana sölediğimde ağlamıştın... daha geçen gün iftar sofrasında ağlattım seni.üzgünüm anne. "...ama hayır hayır. üzgün olma" dedin. "haklısın" dedin. o seçilmiş insan biliyoruz bunu anne. hiç bir kanser ona dayanamaz. hiç bir tümör onunla baş edemez. onu daha fazla sevmekte haklı olduğumu sen söyledin. seni işte bu yüzden seviyorum anne. çok düzgün biri olamadığım halde bana dürüst olmayı sen öğrettiğin için... ve dürüst olduğum için kendimi de seviyorum. ben senin hakkını sadece ona olan sevgimle ödeyebilirim anne... sen olmazsan bu hayatta, ben senin gözlerin diye onunkilere bakacağım. senin ellerin diye onunkileri tutacağım. ona bakacağım ben . yanımda kimsem olmazsa bile o bana yetecek anne. biliyorsun korkuyorum bağlanmaktan ben. ama artık seni daha çok öpüyor daha çok sarılıyorum. artık daha çok korktuğum birşey var çünkü, bağlanmaktan daha fazla korktuğum... insanın ailesi gibi yok anne... ailem ve kardeşim... her şey artık gözümde daha canlı anne. sana yeteri kadar vakit ayıramadığım ve belki yeteri kadar güldüremediğim günler için kendime kızıyorum. bunu bilmeni istedim... seni de en az kardeşim kadar seviorum. sen seçilmiş insansın anne. sen benm annemsin...
